Araf Günlükleri

Konu: Araf Günlükleri Paz Haz. 10, 2012 3:14 pm

Hava soğuk, ormanın karanlığında ses duyulmuyorken Samuel içine düştüğü korkuyu dinlemeyi en ufak bir hatada bulunmaksızın başarıyor, genç adam nefesleri yavaş, ne yapabileceğini düşünmeye çalışır. Aslında yapabileceği hiçbir şey yok, burası cehennem değil, dünya hiç değil; ne işkence ne de silah var, sadece koyu lekelerle donatılmış ızdırap, yeşil gözler bakışlarını sık ağaçlardan görünmeyen gökyüzüne kaldırırken orada bir gökyüzü olmayabileceği gerçeği içini sıkıştırır, kalbine düşen korku soğuğu hızlandırmaktan başka bir işe yaramaz.

Çimenler, tek tek çimenler, ve büyük bir arazi, kuru toprak, belki de ıslak ama en azından üzerinde durduğu bir şey var, ayakkabılarının altında ezilenler var, Samuel yukarılarda bir yerlerde olduğunu biliyor, bu sefer sanki her şey tersine dönmüş; Brixon kendini ne gelecekse ona hazırlar. Bir şey gelmez, zaman geçer, Samuel hayali tik takların sesini zihninde duyuyor, Sam'in ne yapacağını merak ediyorken hala kardeşini düşünen aklı bir yerlerden gelen sesle bencil olması gerektiğinin farkına varır; burada tehlikede olan kendisi, bilinmezliğe düşmüş olan kendisi, hayatta kalması gereken kendisi, arkasında esen rüzgarla birlikte yeşil bakışlar oraya döner, karşısındaki siluet ona bakıyor, genç adam mırıldanır: “Lydia.”

Mavi gözlü melek bakışlarında dünyalar gizliymişçesine parlak, ona bakıyorken bir an sonra başını salladığında genç adam yalnız olmadığını anlar, bir an anda rahatladığında ona yaklaşır, nasıl geri dönecekleri sorar, ancak yanıtı koca bir bilinmezlik olurken Samuel kapana kısıldıklarını anlamış, ona doğru ilerler... İkisi en sonunda buluştuklarında genç adam onun paltosunu yakalar, sıkarak kendini güvenceye almak isterken belki de ilk kez bir şeyden bu kadar sakınmak isteyen Brixon sorar: “Ne yapacağız?”

Samuel'in sorusu hayatı boyunca ne yapacağını az çok bilen birisi için uçlarda bir şey, ama hiçbir önemi yokken mavi gözlü meleği Lydia onun aksine sakin, hatta fazla sakinken cevaplar:
“Kırmızı gözlülerden kurtulmak cazip bir fikir.” Genç adam onun demesiyle hatırladığı kırmızı gözlere bakarken ağaçların arkasındaki şeyler, Samuel onların ne olduğunu biliyor, mümkünse öğrenmekte istemiyorken bir an sonra ayaklarının altındaki yer kaydığında bu sefer meleğe kızamaz, teşekkür etmek isterken mavi gözlü adam zifiri karanlığın ortasında konuşur: “Samuel-”

Adı geçen adam burada olduğunu söylerken bir an sonra meleğin bunu zaten bildiğini, şu anda ona dokunuyor olduğunu bilerek geriler, Lydia ise onun ne yaptığıyla değil de hayatta olup olmadığıyla ilgileniyor olmalı ki tedirgince devam eder:

“Gitmem lazım.”
“Nereye?!”
“Sınırlara, görmem lazım.”

Samuel onun neden bahsettiğini bilmiyor, yalnızca yalnız kalmak istemiyorken onu yeniden tutarak sıktığında Lydia yeşil gözlü avcının neden korktuğunu sanki duymuş, hissetmiş, cevaplar: “Geri döneceğim.” Genç adam bunu içten içe bilse de emin olmak zor, bir şey demezken Lydia de bir şey demeden bekler, ikisinin sessizliğinde yine o uzaklardaki uğuldama duyulurken Samuel mırıldanır: “Ne zaman döneceksin?”
“Çok sürmeyecektir, ama bir şeyler yapmam lazım... Bu arazi nereye kadar uzanıyor, ne barındırıyor bilmiyoruz. Hem, ben yanında olmadığım sürece çok daha güvende olacaksındır.”

Samuel'in yanında hiç kimse olmadan, hele ki bir melek olmadan nasıl daha güvenli olabileceği hakkında bir fikri yok, yine de ona güvenirken ne kadar dayanabileceğini kendisi de bilmiyor, buradaki zaman kavramı onun için değil, bekler. Birkaç saniye sonra parmakları altındaki beden kaybolduğunda genç adam karanlığın içinde kalmış, nerede olduğu hakkında bir fikri yok, burası bir mağara mı, açık bir alan mı bilmiyor, sakin olmaya çalışır. Ancak elbette ki bu zannettiği kadar kolay değil, her hışırtı ona bu kör karanlıkta ne kadar savunmasız olduğunu hatırlatıyorken görebildiği tek şey siyahlığın arasındaki gri siluetler, genç adam açık bir alanda olduğunu umarak bakışlarını kaldırır.

Bakışları yakaladığı açıklıkla kapalı bir alanda olmadığını anlarken sonsuzluğa dayanan ormanın ağaçları da en az cehennem ve cennet kadar yaşlı ve sık, yine de yukarıdaki gökyüzünü görmek mümkün; Samuel en azından tutunacak bir şey bulmuş, yukarıları izlemeye başlar. Gökyüzü koyu mavi, yıldız yok, ama garip bir şekilde hava parlıyorken gölgelerle dolu bir diyarda belki de tek ışık kaynağı yukarısı, sabahlar bile gri; geceler ise yoksulken Samuel zamanın ilerlediğini biliyor, merak etmemeyi dener.

Nedense bu aralar Samuel'in diledikleri ve denedikleri başarılması hiç de kolay olmayan şeyler, kanında gittikçe artan telaş hissedilebilir bir şeyken genç adam bir an sonra arkasından düşen bir şeyle içgüdüsel olarak saldıracak olur, ancak ayaklarının altındaki yer yeniden kayar, avcı bir şey yapamaz. Yeşil gözlü adamın bunu yapabileceğini bildiği tek kişi Lydia, bir an sonra ikisi bu sefer gerçekten mağara olduğu belli olan bir yerde belirirlerken Samuel geri dönerek ne olduğunu soracağı sırada meleği sendeler, dengesini sağlayamadığında ise Samuel atılarak onu tutar, sıkarken parmaklarını ıslatan sıvıyla genç adam anlar.

Kan.

Konu: Geri: Araf Günlükleri Paz Haz. 10, 2012 5:20 pm

# Betimleme: 27/30
# Akıcılık: 9/10
# Yazım Kurallarına Uyum: 10/10
# Sayfa Düzeni: 8/10
# Renklendirme: 3/5
# Kurgu: 25/25
# Uzunluk: 10/10
[ Toplam: 92 ]